ماسک حنجره دارای یک لوله به عنوان راه هوایی است که به یک ماسک بیضوی کافدار متصل است. این کاف به دو شکل وجود دارد، نوعی از آن به وسیله هوا باد می‌شود (به وسیله سرنگ هوا) و نوعی دیگر به شکل خودکار شکل حلق را به خود می‌گیرد و نیازی به باد کردن ندارد.
زمانی که ماسک لارنژیال را به شکل درست جاگذاری و کاف آن را پر از هوا کنیم، ماسک لارنژیال به شکل درست در فضای حلق قرار گرفته و راه هوایی آن در مقابل تارهای صوتی قرار می‌گیرد. همچنین نوک این وسیله در قسمت بالای مری قرار گرفته و راه مری را می‌بندد.
لارنژیال ماسک چه مصارفی دارد؟
ماسک لارنژیال درمواقعی که استفاده از لوله تراشه دشوار است استفاده می‌شود. این وسیله کاربردهای مختلفی دارد، که شامل:
اکسیژن‌رسانی به بیماران به‌هنگام بیهوشی: ماسک‌های هوایی لارنژیال اغلب در جراحی‌های کوتاه مدت که در آن‌ها نیازی به لوله‌گذاری تراشه‌ای نیست استفاده می‌شوند.
درصورتی که راه تنفسی با مشکل روبرو شده باشد: در بیمارانی که انتوباسیون در آن‌ها امکان‌پذیر نیست می‌توان از ماسک هوایی برای حفظ راه تنفسی آن‌ها استفاده کرد. ماسک هم خطر آسپیراسیون را کاهش می‌دهد هم نگهداری آن در طول زمان استفاده آسان‌تر است.
ایست قلبی اتفاق افتاده باشد: در مواقعی که ایست قبلی اتفاق بیفتد ماسک لارنژیال گزینه‌ای ایده‌آل برای مدیریت راه هوایی بیمار است. این موضوع در موقعیت‌های اورژانسی اهمیت ویژه‌ای پیدا می‌کند جایی که تمامی تکنسین‌های فوریت‌های پزشکی حتی آن‌هایی که تجربه کمتری دارند می‌توانند از ماسک به‌راحتی استفاده کنند.
عبور دادن لوله تراشه: ماسک می‌تواند به عنوان یک کانال یا مجرای برای عبور لوله تراشه استفاده شود. این تکنیک در لارنگوسکوپی مستقیم (مشاهده تارهای صوتی) کاربرد دارد.
لارنژیال ماسک از چه قسمت‌هایی تشکیل می‌شود؟
اجزای اصلی تشکیل دهنده ماسک هوایی شامل شافت (لوله)، اتصال دهنده (کانکتور) 15 میلی‌متری پروگزیمال، انتهای دیستال به‌همراه یک کاف بیضوی شکل و یک بالون می‌باشند.
کاف درون ماسک با هدف مدیریت راه هوایی بیمار تعبیه شده است و از دو بخش کاف فوقانی و کاف زیرین تشکیل می‌شود. سطح بالایی کاف برای جلوگیری از ورود ترشحات حلق به حنجره طراحی شده است. علاوه بر سطح بالایی، کاف یک سطح پایینی صاف نیز دارد که روی حنجره قرار می‌گیرد و مهرومومی در بالای تارهای صوتی ایجاد می‌کند.