لارنگوسکوپ چیست؟
حنجره قسمتی از راه هوایی است که بین دهان و نای قرار دارد و به عنوان تارهای صوتی نیز شناخته می شود. زمانی که بیمار به تنفس مصنوعی نیاز دارد، یک لوله به نام لوله تراشه از طریق دهان یا بینی وارد نای می شود. پزشک با استفاده از لارنگوسکوپ زبان کوچک را به آرامی به سمت بالا هدایت می کند تا بتواند از درستی مسیر لوله و هدایت صحیح لوله به سمت ریه ها اطمینان حاصل کند. این دستگاه به شکل تیغه هایی در سایز های گوناگون و در انواع یک بار مصرف، فایبرگلاس و فلزی(قابل اتوکلاو) ساخته می شود.
ساختار لارنگوسکوپ:
لارنگوسکوپ شامل یک دسته است که به تیغه هایی که دارای یک منبع نوری هستند متصل شده است. در داخل دسته باتری قرار می گیرد. لارنگوسکوپ هایی که دارای لامپ هستند، یک مسیر فیبر نوری ظریف از لامپ به انتهای تیغه کشیده شده است و پزشک به کمک نور آن می تواند مسیر رسیدن تیغه تا حنجره را ملاحظه کند.
تیغه های لارنگوسکوپ از نظر شکل ظاهری دارای سه نوع هستند:
تیغه خمیده(مکینتاش)، تیغه راست(میلر) و تیغه نیمه خمیده(هاین) که دو نوع اول کاربرد بیشتری دارند.
تیغه خمیده(مکینتاش) بیشترین کاربرد را دارد. این تیغه آسیب کمتری به دندانها و اپی گلوت وارد می کند و فضای بیشتری برای عبور لوله تراشه ایجاد می کند. در مقابل تیغه مستقیم دید بهتری برای دهانه گلوتیک به وجود می آورد و معملا در اطفال کاربرد بیشتری دارد. تیغه های لارنگوسکوپ بسته به طولی که دارند شماره گذاری می شوند. شماره تیغه مکینتاش برای بزرگسالان ۳ و ۴ و تیغه میلر برای همین رده سنی شماره ۲ و ۳ را دارد. تیغه دستگاه اغلب با دوام، مقوم در برابر ضربه و از جنس فولاد ضد زنگ است.
انواع لارنگوسکوپ:
لارنگوسکوپ ها در انواع سخت یا انعطاف پذیر تولید می شوند. مدل های انعطاف پذیر، فایبر اپتیک نیز نامیده می شوند. لارنگوسکوپی به روش های مختلف مستقیم، غیر مستقیم و فیبر نوری انجام می شود. لارنگوسکوپی مستقیم معمولا تحت بیهوشی انجام می شود و همان طور که امکان مشاهده تارهای صوتی را فراهم می کند، نمونه برداری و جراحی میکروسکوپی را نیز میسر می سازد. روش غیر مستقیم نیاز به بیهوشی ندارد و نسبت به مستقیم ساده تر است و در آن از یک آینه کوچک دارای دسته بلند برای مشاهده استفاده می شود.
از انواع پیشرفته لارنگوسکوپ ها، ویدئو لارنگوسکوپ است که برای رویت حلق و ورودی نای و حنجره به منظور تیوب گذاری در بیماران اورژانسی (که دارای مشکلات تنفسی هستند) به کار می رود. این دستگاه ها مجهز به دوربین CCD و مانیتور LCD بوده که این قابلیت را فراهم می آورند تا تیوب گذاری با امکان رویت واضح مسیر تنفسی آسان تر باشد و لذا موفقیت در اولین تلاش برای تیوب گذاری و حفظ حیات به خصوص در بیماران با وضعیت اورژانسی بالاتر رود.